लहानपण

लहानपण

लहानपनीचे दिवसच ते चंदेरी

आठवले की जग होते सोनेरी

होतेच ते क्षण मौज मस्तीचे

बसल्या बसल्या खोड्या करण्याचे

आणि मग पाठीत धपाटे खाण्याचे

नंतर कोपर्‍यात रुसून बसण्याचे

आवडायच तासन् तास  मातीत बसायला

त्यापासून काहीतरी बणवून लागायच खेळायला

पण मधेच कुणीतरी विलण यायचा खेळ मोडायला

कारण पाउस  तयारच असायचा कधीही पडायला

रडत रडत आईचा हात धरून जायच शालेला

पण डोळे मात्र सादानकदा शाळेच्या घंटीला 

कधी एकदा वाजते आणि मी होते मोकळी खेळायला

कारण अभ्यासाचा सगळा लोड दिला होता आईला

सुट्ट्या लागल्या की जायच कुठेही फियायला

मनसोक्त मोकळ्या जगात हिंडायाला

वाटलही नव्हत की मोठे झल्यावर इतके काटे असतात जीवनाला

खरचं लहानपण ते लहानपण दृष्ट न लागो त्या वयाला

                                                                  कविता लिहिलेला  दिनांक - १८-०६-२००७ [वय वर्षे-१७]