Friday, January 29, 2016

जीवन

जीवन


जीवन म्हणजे एक संघर्षच नवे का?
जिथे फाटेल तिथे घालायचा टाका

जबाबदारी,तडजोडी हीच ना व्याख्या जीवनाची
यात सदा न कदा वाट पाहावी लागते सुखाची
कधी क्षणं दु:खाची तर कधी आनंदाची
पण हिंमत ठेवायची ती सुखदु:खाना सामोरे जायची

खरं सांगू हा तर जणू खेळच असतो डोंबार्‍याचा
ज्यात प्रत्येकजण प्रयत्न करतो दोरीवारुन चालण्याचा
जो सावधनगिरीने पार करतो तोच विजेता या खेळाचा
खरा हाच तर तो असतो क्षण मजेचा 

ही परीक्षा असते तेथे वडीलधारे येतात मदत करायला
त्यात शिकायच असत ते एकमेकांना सावरायला
आणि सज्ज व्हायच असत जीवन फुलवायला
म्हणून तर तो नंतर तोंड देऊ शकतो जगाला

संकटे येतात संकटे जातात घाबरायच नसत कधी त्याला
कारण ते येतात आपली परीक्षा घ्यायला
म्हणून नेहमी सज्ज असाव त्याच्या स्वागताला
अन् पचवून त्याला चोख उत्तर द्यावे दैवाला
                                                                                   
                                                                           कविता लिहिलेला दिनांक - १८-६-२००७ [वय वर्षे १७]

Thursday, January 28, 2016

मैत्री

मैत्री

मैत्री म्हणजे दोन जिवामधल नात
जे प्रत्येकाला ह्वह्वस वाटत

कळतच नाही कधी होऊन जातो आपण समोरच्याच
मनातल सांगायला भेटत कुणीतरी हक्काच
कधीच न तुटणार अनमोल बंधन जन्माच
नात नसत ते रक्ताच तर ते असत मनाच

जात नसते पात नसते असते ते फक्त निर्मळ मन
अन् हवाहवासा वाटणारा असतो तो प्रत्येक क्षण
खूप कमी जणांच्या नशिबी असत हे देण 
पण ज्यांना हे लाभतं तो असतो भाग्यवान 

सुखदुखच्यावेळी कामी येणारं
खर्याखोट्याची जाणीव करून देणारं
प्रत्येक क्षण वाटून घेणारं
अन् आपल्याबद्दल चांगला विचार करणारं

मैत्रीत एका वेगळ्याच प्रेमाचा धागा गुंतला जातो 
धागा म्हटल की तो कधी ना कधी तुटतो
पण हा त्यातला नसतो
कारण हा मनातल्या घट्ट तारांनी  बणलेला असतो


                                                                             कविता लिहिलेला दिनांक - २०-६-२००७ [वय वर्षे-१७]

लहानपण

लहानपण


लहानपनीचे दिवसच ते चंदेरी
आठवले की जग होते सोनेरी

होतेच ते क्षण मौज मस्तीचे
बसल्या बसल्या खोड्या करण्याचे
आणि मग पाठीत धपाटे खाण्याचे
नंतर कोपर्‍यात रुसून बसण्याचे

आवडायच तासन् तास  मातीत बसायला
त्यापासून काहीतरी बणवून लागायच खेळायला
पण मधेच कुणीतरी विलण यायचा खेळ मोडायला
कारण पाउस  तयारच असायचा कधीही पडायला

रडत रडत आईचा हात धरून जायच शालेला
पण डोळे मात्र सादानकदा शाळेच्या घंटीला 
कधी एकदा वाजते आणि मी होते मोकळी खेळायला
कारण अभ्यासाचा सगळा लोड दिला होता आईला

सुट्ट्या लागल्या की जायच कुठेही फियायला
मनसोक्त मोकळ्या जगात हिंडायाला
वाटलही नव्हत की मोठे झल्यावर इतके काटे असतात जीवनाला
खरचं लहानपण ते लहानपण दृष्ट न लागो त्या वयाला


                                                                  कविता लिहिलेला  दिनांक - १८-०६-२००७ [वय वर्षे-१७]